Melih Cevdet'ten yine bir şiir ve fotoğraf. Bu sefer fotoğrafta kendisi de var. Yanında da Oktay Rıfat, Orhan Veli ve Şinasi...Fotoğraf, zamanının iklimine uygun; sonbahar tozuna bulanmış sarımsı bir bulut gibi havada asılı kalmış sanki. Melih Cevdet'in böyle hissetmesine neden olan o 'sarı keder'in sebebi neydi sahiden? Herkes hayattaydı ama bir gün olamayacaklardı. Belki şair, o anın ölümsüzlüğünü kendine ve sonrakilere hatırlatmak istiyordu. Ya da sadece edebiyata hediye etmek istemişti.
İşte o fotoğraf ve Melih Cevdet'in dizeleri:
FOTOĞRAF
Dört kişi parkta çektirmişiz;
Ben, Oktay, Orhan; bir de Şinasi.
Anlaşılan Sonbahar;
Kimimiz paltolu, kimimiz ceketli;
Yapraksız arkamızdaki ağaçlar.
Henüz babası ölmemiş Oktay’ın,
Ben bıyıksızım,
Orhan Süleyman Efendi’yi tanımamış.
Lakin ben hiç böyle mahzun olmadım.
Ölümü hatırlatan ne var bu resimde?
Halbuki hayattayız hepimiz
Fotoğraf; bir yüzlü parlak, kalın kağıda basılan görüntü değildir sadece, her fotoğrafın kendi hikayesi vardır. Bir sonraki hikayeye...
Merhabalar.
YanıtlaSilBen bir fotoğraf karesine bakıp da bu kadar hüzünlendiğimi hiç hatırlamıyorum. Çok güzel bir paylaşımdı. Çok teşekkür ederim. Elinize, emeğinize ve yüreğinize sağlıklar dilerim.
Daha fazla bir şeyler yazamayacağım. Gerçekten çok duygulandım. Kim bilir ben de neler çağrıştırdı.
Selam ve dualarımla.
Merhaba
SilFotoğraf tek başına zaten bir şeyler hissettiriyor, düşündürüyor. Bir de Melih Cevdet' in yorumuyla bakılınca çok şey gösteriyor, anlatıyor. Asıl olan Melih Cevdet' in eli, yüreği...
Güzel yorumlarınız için teşekkür ederim.